«Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου» ήταν το πρώτο μου λογοτεχνικό βιβλίο ( για την 1η γυμνασίου).
«Η κυρία Ντορεμί» (2α γυμνασίου), «Ματωμένα Χώματα» (3η γυμνασίου), «Αιολική Γη» (1η λυκείου)
«Το τέλος της μικρής μας πόλης» (2α λυκείου) και
«Η Φόνισσα» (3η λυκείου) είναι όλα λογοτεχνικά βιβλία που διάβασα είτε όταν ήμουν μαθητής (Ματωμένα Χώματα, Αιολική Γη) είτε αργότερα.
«Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου» είναι το τελευταίο λογοτεχνικό από το σχολείο που διαβάζω, 20 χρόνια μετά.
Δεν θα μπορούσα να βρω πιο κατάλληλη στιγμή να διαβάσω αυτό το βιβλίο: ανήμερα της επετείου του ΟΧΙ, 80 (στρογγυλά) χρόνια μετά.
Ένα συγκινητικό, γλυκό, και συνάμα αληθινό βιβλίο.
Βλέπουμε την εξέλιξη του πολέμου και της κατοχής μέσα από τα μάτια ενός παιδιού που αναγκαστικά μεγαλώνει απότομα.
Γνωριζόμαστε με την Δροσούλα, τον Σωτήρη, τον Γιάννη, τον Παππού και την Αντιγόνη, τον τρελό με τις πιτζάμες τον Γιαούρτερ και τον Γκαριμπάλντι. Άλλους αγαπάμε, άλλους συμπαθάμε, κι άλλους απεχθανόμαστε.
Το να το διαβάσω 20 χρόνια μετά και ειδικά τη χρονιά που πέθανε και η συγγραφέας είναι αργά ή κάλλιο αργά παρά ποτέ;
Κλίνω προς το δεύτερο μιας και διάβασα πρώτα το αυτοβιογραφικό «Με μολύβι φάμπερ νούμερο 2» τον περασμένο Απρίλιο εν μέσω λόκντάουν και έτσι πρώτα γνώρισα την συγγραφέα μέσα από τις δικές της εμπειρίες από τον πόλεμο και την κατοχή, και μετά να απολαύσω το πιο γνωστό βιβλίο της.
Σίγουρα θα διαβάσω κι άλλα βιβλία της, δίνοντας προτεραιότητα στο «Καπλάνι της Βιτρίνας» και στην «Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα»
Βαθμολογία: Μακαρονάδα του Γκαριμπάλντι
ΒιβλιοΑλχημείες 