Απογραφή

Το 8ο βιβλίο του πρότζεκτ μου με τα 12 κλασικά βιβλία γραμμένα στα ελληνικά. Ένα από κάθε δεκαετία του 20ου αιώνα και δύο του 21ου.

Με αυτό το βιβλίο έκανα αρχή με τους Κυπρίους συγγραφείς οι οποίοι θα απαρτίζουν το υπόλοιπο του πρότζεκτ. Με άλλα λόγια τα υπόλοιπα 5 βιβλία.

Θα ήταν ίσως προτιμότερο να έπαιρνα βιβλίο που δεν ξαναδιάβασα αλλά
1) ήθελα ένα αντίτυπο δικό μου αφού το αγγλικό είναι της γιαγιάς και
2) ήθελα να το διαβάσω και στο πρωτότυπο, αφού είχα ήδη διαβάσει την αγγλική μετάφραση το 2016.

Ένα από τα πρώτα βιβλία μαγικού ρεαλισμού που γράφτηκε στην ελληνική γλώσσα. Ένα αιρετικό για την εποχή του βιβλίο που όμως βραβεύτηκε και μεταφράστηκε.

Ο Πάνος Ιωαννίδης γεννήθηκε το 1935 στην Αμμόχωστο. Γράφει από τη δεκαετία του 1960 ποίηση, πεζογραφία, και θέατρο.
Και φυσικά μετά από αυτό του το βιβλίο θα βάλω πλώρη και για τα επόμενά του.

Προτείνεται σε όσους θέλουν να ανακαλύψουν την κυπριακή λογοτεχνία αλλά (κακώς) φοβούνται την κυπριακή διάλεκτο.
Αυτό είναι γραμμένο στα Νεοελληνικά.

Δυστυχώς όπως και με την αγγλική μετάφραση έτσι και με το ελληνικό πρωτότυπο έμεινα κάπως απογοητευμένος. Προσωπικά βρήκα τη γλώσσα κάπως ξύλινη και στημένη, ξερή και απομακρυσμένη από μένα τον αναγνώστη. Επιπλέον βρήκα τους χαρακτήρες περισσότερο καρικατούρες που προσπαθούσαν να στείλουν ένα μύνημα παρά ανθρώπους με σάρκα και οστά.

Είναι ένα βιβλίο με πολύ υποσχόμενη υπόθεση όμως η γραφή (δε λέω μελίρρυτη και δικαίως βραβευμένη) με κούρασε. Με ένα κατεβατό από άγνωστες λέξεις (μυκηθμός, χαλκέντερος) που με έκαναν να διακόπτω τη ροή της ανάγνωσης και να βρώ τι σημαίνουν.
Μια υποσχόμενη υπόθεση θαμμένη κάτω από στοίβες συμβολισμού.

Η Μαρία και ο Ιωσήφ Ακρίτας (νύξη προς τους θετούς γονείς του Χριστού) έρχονται να εγκατασταθούν σε ένα ορεινό χωριό στην Κύπρο (Σπηλιά).
Εκεί, η Μαρία συναντά τον αγγελικά όμορφο νεαρό άνδρα Μιχαήλ (υπαινιγμός στον Αρχάγγελο Μιχαήλ) και δυο μυστηριώδεις γέροντες με καταγωγή ο ένας από Ρωσία και ο άλλος από το Ισραήλ (άγγελοι;).
Η Μαρία έχει σεξουαλική επαφή με τον Μιχαήλ και συλλαμβάνει μια οντότητα που δεν κατάλαβα πραγματικά τι ακριβώς ήταν και αν η Μαρία επέζησε της εγκυμοσύνης, του καρκίνου ή έγινε ένα με αυτήν την οντότητα.

Εάν το μωρό της Rosemary ήταν προϊόν μιας σατανικής ένωσης, αυτό το «μωρό» είναι προϊόν μιας αγγελικής ένωσης.

Όπως διαβάσατε από αυτή τη μίνι περίληψη, αυτό το βιβλίο είχε προοπτικές αλλά έμεινε στην αντίπερα όχθη της ποίησης και των συμβολικών εικόνων και δεν πέρασε απέναντι στην όχθη της πρόζας και της ανάπτυξης χαρακτήρων και ιστορίας.

Βαθμολογία: Λουβί με κολοκούι

Beloved

Ένα από τα πρώτα μυθιστορήματα που ολοκλήρωσα στ’ Αγγλικά ενώ ήμουν ακόμη φοιτητής Αγγλικης Φιλοογίας. Ως μέρος του μαθήματος «Η λογοτεχνική διάσταση του Κινηματογράφου» είδαμε και την ταινία αφού διαβάσαμε το βιβλίο, με πρωταγωνιστές τους Oprah Winfrey, Danny Glover, και Thandie Newton.

Δεν είναι εύκολο βιβλίο, και λόγω θέματος (δουλεία), και λόγω της κατακερματισμένης του μορφής, με μη χρονολογική σειρά.

Φέτος, με 10 χρόνια εμπερίας της αγγλικής γλώσσας νιώθω έτοιμος να αντιμετωπίσω αυτό το βιβλίο κατανοόντας καλύτερα την ιστορία, τη γλώσσα, και τα μυνήματα. Το ξεκίνησα επ’ ευκαιρίας της συμπλήρωσης ενός έτους από το θάνατο της Τόνι Μόρισον.

«Beloved» ή «Αγαπημένη» όπως είναι ο ελληνικός τίτλος (Εκδόσεις Νεφέλη) εκδόθηκε 16 Σεπτεμβρίου 1987, 42 μέρες μετά τη γέννησή μου. Ένα μυθιστόρημα που έδωσε το βραβείο Πούλιτζερ στην Μόρισον. Πέθανε ανήμερα των γενεθλίων μου πέρσι, 5η Αυγούστου.
Προσπαθώ να βρω προσωπικές συνδέσεις με αυτή την μεγάλη συγγραφέα.

Έτσι, φέτος αποφάσισα να μάθω καλύτερα την Μόρισον ξεκινώντας με ένα βιβλίο της που είχα διαβάσει προ δεκαετίας, και συνεχίζοντας με τα άλλα, πρώτα με το «Τζαζ» και μετά με το «Παράδεισος».
Τα τρία αυτά βιβλία απαρτίζουν την άτυπη δαντική τριλογία της Μόρισον ξεκινωντας με «Αγαπημένη» (δουλεία=κόλαση) «Τζαζ» ( φυλετικός διαχωρισμός = καθαρτήριο) «Παράδεισος» (φυλετικά δικαιώματα = Παράδεισος). Μια τριλογία που δείχνει τη ζωή των Αφροαμερικανών μετά το τέλος του Αμερικανικού Εμφυλίου (1861-65), μέτα το τέλος του Α’ΠΠ, και μετά το τέλος του Β’ΠΠ.

Η Σέθα είναι μια πρώην σκλάβα που απέδρασε από το Νότο στο Βορρά και ζει σε ένα σπίτι στοιχειωμένο από το πνεύμα της κόρης της που πέθανε σε βρεφική ηλικία.

Όταν αυτή η κόρη εμφανίζεται με σάρκα και οστά ως μια νεαρή και συνάμα περίεργη κοπέλα ονόματι Αγαπημένη, η Σέθα είναι ξανά στα δεσμά, αυτή τη φορά του φαντάσματος της νεκρής της κόρης.

Η εν ζωή κόρη της (Ντένβερ) και ο άντρας που αγαπά (Πολ – Ντι) προσπαθούν να την ελευθερώσουν για άλλη μια φορά.

Μέσω αναρίθμητων φλασμπακς (αναδρομών) πολλές φορές και στην ίδια παράγραφο χωρίς προειδοποίηση μαθαίνουμε για τη ζωή της στην σκλαβιά, την ζωή του Πολ – Ντι ως δούλος, και μαθαίνουμε τελικά τι έγινε στην ανώνυμη (Αγαπημένη) κόρη της και γιατί της στοιχειώνει το παρόν.

Ήταν όπως προανέφερα ένα κατακερματισμένο, μη γραμμικής χρονολογικής σειράς βιβλίο που ΟΜΩΣ μιας και το ξαναδιάβαζα κατάφερα να λύσω το παζλ, να κατανοήσω περισσότερα πράγματα, να δω την γενική εικόνα της ιστορίας, και τέλος να εκτιμήσω και να αγαπήσω την λυρική γραφή της Μόρισον. Μια γραφή που άξια κέρδισε το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1993.

Έχω ήδη ξεκινήσει το επόμενό της, «Τζαζ».

Βαθμολογία: Τάρτα με κράνμπερι

Το κλειδί

Το κλειδί είναι ένα μικρό βιβλιο που εξελισσεται στην Ιαπωνία της δεκαετίας του ’50, γραμμένο από τον Ιάπωνα συγγραφέα Jun’ichirō Tanizaki.

Η υπόθεση ακούγεται ενδιαφέρουσα. Άντρας και γυναίκα, σύζυγοι με μία κόρη κρατάνε ημερολόγιο, ο καθένας ξεχωριστά και μυστικά από τον άλλο, γράφοντας η γυναίκα για τον σύζυγό της και ο άντρας για την σύζυγό του.

Η γυναίκα χρησιμοποιεί Χιραγκάνα (το γιαπωνέζικο συλλαβάριο για γιαπωνέζικης προέλευσης λέξεις).
Ο άντρας χρησιμοποιεί Κατακάνα (το γιαπωνέζικο συλλαβάριο για ξένης προέλευσης λέξεις).

Αυτό δεν μπορεί να μεταφραστεί εύκολα σε μια γλώσσα σαν τα ελληνικά που χρησιμοποιεί αλφάβητο αντί συλλαβάριο. Αν όμως η μετάφραση γινόταν σήμερα και ο μεταφραστής ήταν τολμηρός θα χρησιμοποιούσε γκρίκλις για το ημερολόγιο του συζύγου.
.
Μου πήρε λίγο στην αρχή μέχρι να πάρω μπρος και να δεθώ κάπως με τους χαρακτήρες που μου φάνηκαν σαν σούσι, κρύοι και άνοστοι. Αλλά στο τελευταίο τρίτο του βιβλίου κάτι συμβαίνει στον ένα από τους δύο συζύγους και σταματάει πλέον να γράφει. Έτσι πλέον διαβάζουμε μόνο από τη σκοπιά του ενός, μέχρι που τελειώνει το βιβλίο, χωρίς έτσι να μπορέσουμε να δούμε τα συμβάντα του τελευταίου μέρους του βιβλίου από τη δική του/της σκοπιά. Είναι εδώ που η ιστορία δεν ήταν πλέον μονότονη, σαν ημερολόγιο με κυρίως κοινότοπα συμβάντα.

Δε θα πω ποιος είναι ποιος, έτσι ώστε να αποφύγω περεταίρω σπόιλερς.
Το βιβλίο λαμβάνει χώρα στην Ιαπωνία αρχές της δεκαετίας του ’50 όταν άρχισαν να εμφανίζονται περισσότερο οι δυτικές επιρροές και στην Ιαπωνική κουλτούρα και καθημερινότητα, και πώς τις αντιλαμβάνονταν οι Ιάπωνες της εποχής.

Μαθαίνουμε επίσης και για τις ενδοσυζυγικές σχέσεις των Γιαπωνέζων τόσο για τις ερωτικές όσο και για τις πνευματικές. Όλα αυτά μέσα από τις σκέψεις τους που κατέγραφαν σε ξεχωριστά ημερολόγια, κλειδωμένα με κλειδί.

Παρόλο που δεν με συνεπήρε το βιβλίο όσο θα ήθελα, ο συγγραφέας του θα βρίσκεται πάντως στο βιβλιοραντάρ μου και θα αναζητήσω κι άλλα βιβλία του.

Βαθμολογία: Τεμπούρα

Ο Βάλτος

Ξεκίνησα να διαβάζω αυτό το βιβλίο στα τυφλά. Πέρα από ένα απόφθεγμα παρμένο από τη σελίδα 84 το οπισθόφυλλο δεν έλεγε κάτι άλλο. Μόνο ο πρωτότυπος τίτλος και πολλές του μεταφράσεις λέει κάτι για την ιστορία «Ένας άγνωστος κατέφθασε στη φάρμα». Η ελληνική μετάφραση όπως πάντα έκανε του κεφαλιού της και μετάφρασε το «Ένας άγνωστος κατέφθασε στη φάρμα» σε «Ο Βάλτος».
Φυσικά ούτε βάλτος υπάρχει στην ιστορία, ούτε καν η λέξη βάλτος σε ολόκληρο το βιβλίο.
Ρε μεταφραστή δε θέλουμε να μηχανεύεσαι συμβολικούς τίτλους για βιβλίο που δεν έγραψες εσύ. Μεταφραστής είσαι όχι δημιουργός.

Όπως και να ‘χει όμως απόλαυσα αυτή τη ζοφερή, κρύα και μουντή ιστορία που διαδραματίζεται στην φινλαδική ύπαιθρο, αρχές του 20ου αιώνα.

Ένας λόγος που μου άρεσε αυτό το βιβλίο είναι η απουσία πολλών ονομάτων.
Τα πολλά ονόματα, οι εκτεταμένες περιγραφές ρούχων και οι περιγραφές χαρακτηριστικών προσώπου είναι η Αγρία Τριάδα όταν είναι να διαβάσω βιβλία.
Ο εγκέφαλός μου μπαίνει στον αυτόματο πιλότο, ειδικά με περιγραφές ρούχων που δεν χρησιμεύουν σε κατι για την ιστορία.

Αυτό το βιβλίο έχει μόλις 4 κύριους χαρακτήρες, και ένας από αυτούς είναι ανώνυμος (η μοναδική γυναίκα). Με άλλα λόγια, απόλαυση που δεν χρειαζόταν να θυμάμαι πάνω από 3 ονόματα και απλά απολάμβανα την ιστορία.

Σκόπευα να διαβάσω το μεγάλο έργο του Μίκα Βάλταρι «Σινουχέ ο Αιγύπτιος» αλλά έτυχε να βρω αυτό το μικρό βιβλιαράκι σε παλαιοβιβλιοπωλείο και το πήρα. Γνωρίστηκα με τον Βάλταρι για αρχή με κάτι μικρό.

Διαβάζεται σαν αρχαία ελληνική τραγωδία. Λίγοι χαραχτήρες, όχι πολλές παράλληλες ιστορίες και με τραγικό τέλος που φέρνει κατά κάποιο τρόπο την κάθαρση.

Επίσης διαβάζεται και σαν διήγημα παρόλο που είναι μυθιστόρημα διότι όπως κάθε διήγημα δεν περιέχει παράλληλες ιστορίας και φυσικά σύμφωνα με την Βικιπαίδια: εστιάζεται σε ένα μόνο περιστατικό και τα αποτελέσματά του.
Το περιστατικό είναι και ο τίτλος «Ένας άγνωστος καταφθάνει σε μια φάρμα και φέρνει τα πάνω κάτω στους τρεις ένοικούς της. Την στερημένη από αγάπη σύζυγο, τον άχρηστο αλκοολικό σύζυγό της και τον γέρο βοηθό της φάρμας. Η μονότονη ρουτίνα και των τριών διαταράζεται από τον άγνωστο άντρα που έρχεται στην ύπαιθρο και στη φάρμα για δουλειά με σκοπό να ξεκινήσει μια νέα ζωή, ξεφεύγοντας από την βαβούρα της πόλης και ένα παρελθόν που τον στοιχειώνει.

Είναι σίγουρα ένα βιβλίο και ενας συγγραφέας που συστήνω. Ο τρίτος που διαβάζω από Φινλαδία και φυσικά όχι ο τελευταίος.

Βαθμολογία: Φινλαδική τάρτα μύρτιλων (blueberries)

Travels

Τελευταίος Κράιτον γι’ αυτόν τον μήνα παιδια, το υπόσχομαι. Οκτώβρη θα έχω 3 κριτικές, κι από Νοέμβρη μέχρι Αύγουστο (2021) μία κάθε μήνα και τέλος.

Μπορώ να πω ότι αυτό ήταν το λιγότερο αγαπημένο μου βιβλίο του Κράιτον. Καθαρό τριαράκι. Για να το λέω εγώ ο φαν του Κράιτον πάει να πει πως κάτι δεν πήγε και πολύ καλά.

Λοιπόν, όπως λέει και ο τίτλος αυτό το βιβλίο είναι ταξιδιωτικό και ο Κράιτον θα μας εξιστορήσει τα ταξίδια του που έκανε σε όλο τον κόσμο από τότε που τέλειωσε τις σπουδές του της ιατρικής (1969) μέχρι την χρονιά πριν την έκδοση (1987).

Ανοίγοντας το βιβλίο για να ξεκινήσω διάβασμα βλέπω ότι οι πρώτες 80 σελίδες αφορούν τις εμπειρίες του Κράιτον ως φοιτητή ιατρικής. Εδώ είναι που είπα ωχ, μας περιμένει βαρεμάρα.

Έλα όμως που (τραγική ειρωνία) αυτό ήταν και το καλύτερο κομμάτι του βιβλίου. Διότι ναι μεν στο Μέρος Β: Ταξίδια τα 17/28 κεφάλαια ήταν για τα ταξίδια και τις προσωπικές εμπειρίες του Κράιτον σε ορειβασία στο Κιλιμάτζαρο, καταδύσεις στην Ταϊτή, πεζοπορία στο Πακιστάν, στις ζούγκλες της Νέας Γουινέας, του Κογκό, και στην αφρικανική σαβάνα, ΟΜΩΣ αυτό που δεν ψυλλιάστηκα είναι ότι 10 κεφάλαια δεν είχαν να κάνουν ούτε με ταξίδια αλλά ούτε με ιατρική αλλά με ένα θέμα που βρίσκω παντελώς αδιάφορο. Τα μέντιουμ, την τηλεπάθεια, τα τσάκρα, γιόγκα, ταρώ και διάφοροι άλλοι τέτοιοι μπουρδοεσωτερισμοί. Μέχρι και ο Γιούρι Γκέλερ ο κουταλολυγιστής εμφανίζεται.

Με άλλα λόγια παίρνοντας ένα βιβλίο που έλεγε ταξίδια περίμενα να διαβάσω για ταξίδια στον κόσμο, όχι ταξίδια στο υπερπέραν. Στο τέλος δε του βιβλίο ο Κράιτον προσπαθεί να βρει τις σχέσεις μεταξύ επιστημών (ιατρική) και ψευδοεπιστημών (αστρολογία) και να προσπαθήσει να πείσει τους σκεπτικιστές όπως εγώ. Και φυσικά συνεχίζω να τα απεχθάνομαι, και ειδικά όσους κερδίζουν χρήματα πάνω σε τέτοιες απάτες.

Τέλος πάντων. Εξαιρόντας τα κουραδοκεφάλαια περί μυστικισμού αυτό ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο όπου έμαθα για τις εμπειρίες του Κράιτον ως φοιτητή ιατρικής (άκρως ενδιαφέρον), τις περιπέτειες του Κράιτον σε εξωτικά μέρη (ενδιαφέρον), και την προσωπική του ζωή (διαζύγιο, σχέσεις, την κακή σχέση με τον πατέρα του και την έλλειψη στεναχώριας όταν πέθανε. Αρκετά ψυχοπλακωτικό το σχετικό κεφάλαιο).
Με άλλα λόγια αν έλειπαν τα κεφάλαια εσωτερισμού και μιλούσε περισσότερο για ταξίδια με το σώμα και προσωπικές εμπειρίες αυτό θα ήταν άλλο ένα καλό βιβλίο του Κράιτον.
Αλλά προτίμησε να γράψει κεφάλαιο 20 σελίδων για άτομα που εκτοξεύουν ενέργεια από τα δάχτυλα λες και είναι ο Νταρθ Σίντιους και να γράψει κεφάλαιο μόλις 3! σελίδων για τις πυραμίδες των Μάγια στην χερσόνησο Γιουκατάν στο Μεξικό.

Βαθμολογία: Σούσι

Οι νεκροί περιμένουν

Και συνεχίζοντας με το πρότζεκτ 2020: 12 μήνες – 12 κλασικά βιβλία ελληνικής λογοτεχνίας μπήκα στην δεκαετία του ’50 που με βρήκε με άλλο ένα βιβλίο για την μικρασιατική Καταστροφή.
Με άλλα λόγια αυτή η γενιά συγγραφέων επηρεάστηκαν αρκετά από αυτή την τραγική περίοδο της ιστορίας και είτε έγραφαν νοσταλγικά βιβλία (Αιολική Γη, Λεωνής, Λωξάντρα) που έδειχναν την ζωή των Ελλήνων στην Μικρασία, είτε βιβλία που έδειχναν την ωμότητα και την βία του πολέμου και των επακόλουθών του (Νούμερο 31328, Ματωμένα Χώματα, Γαλήνη, Ιστορία ενός Αιχμαλώτου).

Έχοντας διαβάσει τα «Ματωμένα Χώματα» το τρίτο βιβλίο της Διδώς Σωτηρίου ως λογοτεχνικό στην τρίτη γυμνασίου και αφού το ξαναδιάβασα σχεδόν δέκα χρόνια μετά (2009), αποφάσισα φέτος να συνεχίσω με το πρώτο της βιβλίο, το «Οι Νεκροί περιμένουν».

Ενώ τα «Ματωμένα Χώματα» περιγράφουν τα περιβόητα Αμελέ Ταμπουρού, την ελληνική εκστρατεία και την μετέπειτα μικρασιατική καταστροφή το «Οι Νεκροί περιμένουν» ξεκινά με το τέλος του Α’ΠΠ (1918) και τελειώνει στην έναρξη του Β’ΠΠ (1939).

Το βιβλίο αυτό είναι ένα συνδυασμός Αιολικής Γης (ειρηνική ζωή πριν την Καταστροφή) και Γαλήνη (ζωή στην προσφυγιά)
Φυσικά για την ώρα προτιμώ από τα δύο τα «Ματωμένα Χώματα» διότι με το «Οι νεκροί περιμένουν» όντας πρωτώλειο μου φάνηκε κάπως βιαστικό το τέλος.

Ενώ οι πρώτες 200-κάτι σελίδες καλύπτουν ένα διάστημα έξι χρόνων (1918-1923), οι τελευταίες 40-κάτι σελίδες καλύπτουν ένα διάστημα τουλάχιστον 15 χρόνων (1924-1939), και γι’ αυτό μου φάνηκε ότι η συγγραφέας ήθελε τόσα να πει, και ήθελε να συμπυκνώσει τόση ιστορία μέσα σε λίγες σελίδες που μου φάνηκε λίγο απότομο. Αν έλειπαν αυτές οι σελίδες, ή αν ήταν διπλάσιες το βιβλίο αυτό θα ήταν τέλειο.

Φυσικά και δεν απογοητεύτικα. Και φυσικά απόλαυσα και αυτό το κλασικό ελληνικό βιβλίο ως άλλη μια συνανάγνωση.
Ένα βιβλίο που δείχνει στο πρώτο μέρος την ζωή μιας ευκατάστατης οικογένειας από το Αϊδίνι και στο δεύτερο μας δείχνει να καταλήγουν πρόσφυγες στην Ελλάδα μες στην ένδεια και την φτώχια. Μια μικρογραφία, ένα από τα πολλά παραδείγματα που δείχνει τι πέρασαν τόσοι και τόσοι μικρασιάτες πρόσφυγες στην Ελλάδα. Διότι ξεφεύγοντας από τους Τούρκους ήταν μόνο η αρχή.

Βαθμολογία: Σουτζουκάκια σμυρνέικα. 

Electronic Life: How to Think About Computers

ΔΕΝ προτείνω αυτό το βιβλίο στα ακόλουθα άτομα:

όσοι δεν διαβάζουν βιβλία εκλαϊκευμένης επιστήμης,
όσοι δεν διάβασαν Κράιτον ξανά,
όσοι δεν ασχολούνται με προγραμματισμό και υπολογιστές.
όσοι δεν είναι φανς του Κράιτον γενικά.

Με άλλα λόγια αυτό το βιβλίο είναι κατάλληλο για αυτούς τους λίγους φαν του Κράιτον που θέλουν να πάρουν και να διαβάσουν ό,τι έγραψε και έκδωσε. Αυτοί οι λίγοι που ακόμη κυκλοφορούν εκεί έξω και δεν είναι κλεισμένοι σε κανένα Δαφνί, Δρομοκαΐτιο ή Αθαλάσσα (κυπριακό αυτό.).

Αυτό το βιβλίο είναι ένα από τα τρία εξαντλημένα του Κράιτον που δεν κυκλοφοράνε πια και είναι σπάνιο να τα βρεις, και που αν τα βρεις η τιμή είναι κάπως τσιμπημένη, από €30 μέχρι €300…
Αλλά κατάφερα να το βρω και το διάβασα.

Είναι κάτι σαν εγχειρίδιο για πρωτάρηδες σε ό,τι έχει σχέση τους υπολογιστές. Και εννοούμε υπολογιστές που υπήρχαν μέχρι το 1983, ημερομηνία έκδοσης του βιβλίου.
Καταγράφει αλφαβητικά διάφορους όρους και λειτουργίες ενός υπολογιστή όπως και τι προβλήματα μπορεί να υπάρξουν, αλλά φυσικά όλα όσα λέει είναι για υπολογιστές αρχαιολογίες, με δισκέτες όσο ένα βιβλίο, μνήμη μικρότερη κι από ένα σημερινό smartphone, και όλα να γίνονται με εντολές που ο χρήστης πληκτρολογούσε αντί να αναζητεί με τον κέρσορα τον φάκελο που ήθελε, ένα περιβάλλον DOS με άλλα λόγια.

Φυσικά βρήκα ενδιαφέροντα τον τρόπο σκέψης του Κράιτον (που ισχύει ακόμη και σήμερα), πώς δηλαδή να επιλέξεις ένα καινούργιο προϊόν τεχνολογίας χωρίς να την πατήσεις. Μου άρεσε επίσης και το χιούμορ και γενικά ο όλος συλλογισμός του συγγραφέα.

Πλέον νιώθω ευχαριστημένος που το διάβασα και που πλέον ένα άλλο εξαντλημένο του Κράιτον είναι μέρος της βιβλιοθήκης μου.

Βαθμολογία: Butter Fingers

Sphere

Το συγκεκριμένο βιβλίο του οποίου ο τίτλος του στα ελληνικά είναι «Σφάιρα», εξαντλημένο πια από τις εκδόσεις Bell ήταν και το μυθιστόρημα που έγραψε ο Μάικλ Κράιτον (1987) αμέσως πριν το πιο γνωστό του το «Πάρκο Δεινοσαύρων» (1990) και 85 μέρες πριν γεννηθώ.

Είναι ένα βιβλίο που συνδυάζει όλα όσα μου αρέσουν από ένα βιβλίο:
Ταξίδι στο χρόνο, ταξίδι στο διάστημα, επαφή με εξωγήινες υπάρξεις, κάμποσες επιστημονικές πληροφορίες και φυσικά γρήγορη πλοκή.

Όταν ένα διαστημόπλοιο εντοπίζεται βυθισμένο στον Ειρηνικό εκπλήσσει τους πάντες. Αυτό που τους εκπλήσσει ακόμη περισσότερο είναι το ότι βυθίστικε πριν 300 χρόνια. Και φυσικά το 1687 δεν υπήρχε η τεχνολογία για διαστημόπλοια οπότε αυτό το διαστημόπλοιο ήρθε από το μέλλον. Και φυσικά περιέχει την ομώνυμη Σφαίρα η οποία περιέχει κάτι το απειλητικό.

Ήταν ένα βιβλίο που μου άρεσε αλλά να πω και την αλήθεια θα ήθελα να ήταν κάπως διαφορετικό, λιγότερο Φροϋδικό και περισσότερο ΣταρΤρεκικό, αλλά παρ’ όλα αυτά ήταν ένα ενδιαφέρον βιβλίο αν όχι όσο το «Τζουράσικ Παρκ» τότε ένα δυο σκαλιά χαμηλότερα.

Ένα βιβλίο που έγινε ταινία με τους Ντάστιν Χόφμαν, Σάμιουελ Τζάκσον, και Σάρον Στόουν. Και απ’ ότι έμαθα χθες το HBO ετοιμάζει σειρά βασισμένη σε αυτό το βιβλίο.

Βαθμολογία: Καλαμάρι ροδέλες τηγανιτό με πατάτες

Η τριλογία της Νέας Υόρκης

Αυτή ήταν και η πρώτη μου επαφή με Πολ Όστερ. Ήταν όντως μία αυθόρμητη αγορά διότι κατά τύχη έμαθα για την όμορφη πρωτοβουλία από τις εκδόσεις @metaixmio να συνεργαστούν με τα Lidl και να υπάρξει μια γωνιά για το βιβλίο.
Κι αυτή η σειρά πόκετ είναι ό,τι πρέπει: και προσιτή, και βολική και μυρωδάτη.

Και για αυθόρμητη αγορά, που πολλές φορές δεν μου φτουράνε ήταν μια πετυχημένη αγορά. Τρία σύντομα μυθιστορήματα σε ένα. Τρεις ιστορίες που έχουν ένα κοινό μεταξύ τους. Βασικά αρκετά κοινά. Μερικά είναι η Νέα Υόρκη ως τόπος εξέλιξης των γεγονότων των ιστοριών και φυσικά η νουάρ ντετεκτιβίστικη, ρετρό και μεταμοντέρνα ατμόσφαιρα που είχαν..

Και λέγοντας μεταμοντέρνα εννοώ χαρακτηριστικά όπως την διακειμενικότητα (συζήτηση μεταξύ ενός βιβλίου με άλλο), μεταφίξιον (αυτοαναφορά του βιβλίου), εμφάνιση του συγγραφέα στο ίδιο του το βιβλίο, υπαρξισμός, αναξιόπιστοι αφηγητές και doppelgängers (σωσίες).

Η πρώτη αράδα από το οπισθόφυλλο είναι που με έπεισε να πάρω αυτό το βιβλίο:
«Ένα λάθος τηλεφώνημα μέσα στη νύχτα θα σταθεί η αφορμή ο συγγραφέας ιστοριών μυστηρίου Ντάνιελ Κουίν να υιοθετήσει μια άλλη ταυτότητα και να εμπλακεί σε μια ιστορία που τον υπερβαίνει.»

Και αυτή η πρώτη ιστορία που ονομάζεται «Γυάλινη Πόλη» ήταν και η αγαπημένη μου.

Η επόμονη που έρχεται τρίτη σε σειρά προτίμησης ονομάζεται «Φαντάσματα» και εδώ πολλοί από τους χαρακτήρες έχουν χρώματα ως ονόματα κάτι που μου θύμισε το παιχνίδι Cluedo που είναι επίσης στυλ μυστηρίου και ντετέκτιβ.

Και τέλος το κλειδωμένο δωμάτιο ήταν η πιο καταθλιπτική από τις τρεις ιστορίες αλλά εξίσου ενδιαφέρουσα και έχει να κάνει πάλι με μυστήριο, εξαφανισμένα πρόσωπα και φυσικά με την εμμονή που πολλές φορές είναι αυτοκαταστροφική να λυθεί το μυστήριο.

Αν όσα είπα σας αρέσουν και σας τράβηξαν το ενδιαφέρον και αν δεν έχετε διαβάσει ξανά Όστερ όπως εγώ, αυτή είναι η κατάλληλη αρχή. Και φυσικά θα έρθουν ακολουθήσουν κι άλλα του Όστερ.

Βαθμολογία: Τσίζκεϊκ Νέας Υόρκης

Λεωνής

Έχοντας διαβάσει μια ικανοποιητική ποσότητα κλασικών ελληνικών βιβλίων με θέμα τον μικρασιατικό ελληνισμό, αναρωτιόμουν τι μου ξέφευγε.

Ανάμεσα στον Κ. Πολίτη και τον Α. Τερζάκη ο Γ. Θεοτοκάς είναι ο μοναδικός πεζογράφος από τη γενιά του ’30 που δεν ανακάλυψα ακόμη.

Έτσι αφού διάβασα από δεκαετία του’ 30 «Το νούμερο 31328», αποφάσισα το επόμενο βιβλίο από τη δεκαετία του ’40 να είναι ο «Λεωνής».

Άλλο ένα αυτόβιογραφικό βιβλίο που εξιστορεί τα παιδικά και νεανικά χρόνια του Λεωνή, το alter ego του συγγραφέα.

Μπορώ να το χαρακτηρίσω (με επιφύλαξη) ως ένα YA βιβλίο της εποχής του, που περιέχει τα βασικά χαρακτηριστικά ενός YA βιβλίου, όπως: φιλία, πρώτος έρωτας, ταυτότητα, εφηβική ανησυχία και άλλα πολλά.

Ένα βιβλίο που όπως και η «Λωξάντρα» διαδραματίζεται στην Κωνσταντινούπολη στις αρχές του αιώνα και τελειώνει με την αποτυχία της ελληνικής εκστρατείας και με τον ήρωά μας πια να βρίσκεται στην Αθήνα αφού μόλις έκλεισε τα 18.

Ενα μικρό και συνάμα γλυκό, με δόσεις πίκρας βιβλίο που δείχνει την ανέμελη ζωή παράλληλα με την παρέμβαση της πολιτικής και του πολέμου στην ειρηνική καθημερινότητα.

Όπως και με την «Αιολική Γη» εδώ οι βαναυσότητες του πολέμου είναι στο παρασκήνιο και ό,τι μαθαίνουμε είναι από ειδήσεις που βρίσκουν τον πρωταγωνιστή.

Αυτός ήταν κι ο πρώτος μου Θεοτοκάς αλλά φυσικά όχι ο τελευταίος.
Εσείς διαβάσατε κάτι δικό του ή της γενιάς του;

Βαθμολογία: Εκμέκ παγωτό