Slade House

Το νιώθω να πλησιάζει, αργά και σταθερά. Το τέλμα. Εδώ και 2 μήνες γράφω σχεδόν καθημερινά κριτικές των βιβλίων που διάβασα πέρσι. Φυσικά δε θα τις διαβάσει κανείς όλες. Και φυσικά δεν τις διαβάζουν όλοι. Αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός που γράφω κριτικές/απόψεις.
Το κάνω σαν ένα είδος ημερολόγιο, θυμάμαι τι διάβαζα πέρσι, πότε το διάβαζα και γιατί το διάβαζα, και με το να θυμάμαι φέρνω για λίγο το βιβλίο στο προσκήνιο, και έτσι να αποτρέπω το να το ξεχάσω τελείως.

Κι αν τύχει κι ανοίξει κουβέντα για το βιβλίο τόσο το καλύτερο. Αλλά είπαμε θέλω να τους κάνω αυτή τη χάρη, να μιλήσω για λόγου τους, αλλιώς νιώθω ότι τα παραμέλησα στο βάθος του χρόνου.
Και κάνω αυτό το πράγμα από τις 31 Μαρτίου, γράφω-γράφω-γράφω. Και λέω μέσα μου: «Ως πού θα πάει αυτό. Γράφω δύο μήνες και μόλις μπήκα στο δεύτερο μισό του 2019, και μέχρι να τελειώσω και με το πρώτο μισό του 2020, θα έχω και το δεύτερο μισό του 2020 μπροστά μου σαν βουνό. Νιώθω σαν τον Σίσυφο. Νιώθω σαν τους χαρακτήρες στο βιβλίο για το οποίο θα μιλήσω σήμερα, το «Slade House». Μπήκα αλλά δεν βλέπω την έξοδο να βγω.»

Από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα τον περασμένο Αύγουστο. Ίσως διότι μετά από 800 σελίδες ποίησης από Σαίξπηρ και Αφρική, ένιωσα ανακούφιση διαβάζοντας πάλι πρόζα, με ιστορία που σε καθηλώνει.
Όσοι γνωρίζετε το τραγούδι των Eagles «Hotel California» διαβάζοντας αυτό το βιβλίο θα το θυμηθείτε, γιατί είναι ένα περίπου η ίδια φάση:

Last thing I remember
I was running for the door
I had to find the passage back
To the place I was before
"Relax", said the night man
"We are programmed to receive
You can check out any time you like
But you can never leave"

Ένα σπίτι κάπου στο Λονδίνο εμφανίζεται από το πουθενά κάθε 9 χρόνια. Εμείς διαβάζουμε για τα χρόνια που άνοιξε (1979 1988 1997 2006 2015) και υποδέχτηκε σαν λύκος τα πρόβατα τους ανυποψίαστους επισκέπτες του. Κάθε ιστορία έχει διαφορετικά πρόσωπα, και κάθε φορά το σπίτι εμφανίζεται όπως το φαντάζεται ο επισκέπτης βάση του τι όνειρα και επιθυμίες έχει.

Το τελευταίο(;) άνοιγμα του σπιτιού το 2015 θα έχει και καθαρτικό τέλος διότι ο επισκέπτης αυτή τη φορά είναι ένας από τους ήρωες του προηγούμενου βιβλίου: «Κοκάλινα Ρολόγια». Και με αυτό το τελευταίο μέρος εκεί που μ’ άρεσε το βιβλίο το λάτρεψα.

Ήταν ο τρίτος μου Ντέιβιντ Μίτσελ και βεβαίως όχι ο τελευταίος. Τι γράφει ο άνθρωπος!
Και φυσικά το εξώφυλλο δεν φτιάχτηκε στα κουτουρού. Περιέχει όλα τα σημαντικά αντικείμενα που παίζουν κάποιο ρόλο ή έχουν κάποια σημασία.
Το προτείνω ανεπιφύλακτα.

Βαθμολογία: Μουσακάς