Όπως σας υποσχέθηκα στο προηγούμενο άρθρο/κριτική σήμερα θα σας μιλήσω/γράψω για τα φετινά βιβλία που διάβασα. Έτσι να πάρετε μια γεύση περί του τι διαβάζω φέτος. Κάτι σαν μικρό διάλειμμα από το μπαράζ κριτικών μπαγιάτικων αναγνώσεων.
Το 2020 ξεκίνησε πολύ υποσχόμενο. Η μέρα που θα έπαιρνα την πολυπόθητη άδεια οδήγησης, τέλη Ιανουαρίου, πλησίαζε, και ήμουν έτοιμος με καινούριο βιβλίο ήδη από την Πρωτοχρονιά.
Από τότε που με θυμάμαι να διαβάζω συστηματικά και να γράφω κριτικές για κάθε βιβλίο (2015) πάντα το τελευταίο βιβλίο της παλιάς χρονιάς ήταν και το πρώτο της νέας. Ταλαντευόταν μεταξύ δύο χρονιών, δύο μηνών, και για τον ψυχαναγκασμό μου αυτό δεν ήταν ιδανικό.
Και φυσικά ήταν ο πρώτος Ιανουάριος που διάβασα πάνω από 4 βιβλία που ήταν το όριο μου εδώ και χρόνια.
Winter Landscape Caspar David Friedrich
Φέτος όμως αφού είχα τελειώσει μέσα στο 2019 το τελευταίο του έτους βιβλίο, το 2020 με βρήκε από τη μια να ετοιμάζω το μενού για το ρεβεγιόν της Μέρας της Πρωτοχρονιάς κι από την άλλη να ακούω το καινούριο μου βιβλίο «Το Χειμωνιάτικο Ταξίδι».
Δώρο από μια καλή μου φίλη απ’ το Βορρά.
Βιβλίο ποίησης που μελοποιήθηκε από τον Σούμπερτ.
Η συγκεκριμένη έκδοση διακοσμείται με πίνακες του νέου μου αγαπημένου ζωγράφου Ντάβιντ Φρίντριχ.
Το επίμετρο του βιβλίου το έγραψε ο τενόρος που τραγούδησε την μελοποίηση η οποία υπάρχει στο YouTube.
Έτσι το πρώτο βιβλίο της χρονιάς ήταν και ακουστικό, και οπτικό, και με κάτι περισσότερο από μιας ώρας διάρκεια.
Το 2020 με βρήκε επίσης με μηδέν, ναι καλά διαβάσατε, με μηδέν βιβλία στο ράφι με τα προς ανάγνωση (TBR).
Υπήρχαν καθ οδόν αρκετά (ταχυδρομείο), αλλά μέχρι να έρθουν έπρεπε να πάρω κάτι άλλο, λιγότερο φρέσκο.
Από χρόνια είχα στη βιβλιοθήκη μου ένα βιβλίο με περιπέτειες του Σέρλοκ Χολμς. Παρόλο που μ’ αρέσει η γραφή του Κόναν Ντόιλ δεν είμαι και φανατικός του Χολμς και γενικά της ντετεκτιβικής λογοτεχνίας.
Αλλά αποφάσισα να το διαβάσω μιας και ήταν δώρο γενεθλίων από το 2003 κι εγώ ο άτιμος ούτε καν το διάβασα.
Και έτσι εν έτει 2020 το διάβασα, παρόλο που εκνευρίστηκα διότι αυτή ήταν μια κουτσουρεμένη έκδοση της πρωτότυπης των 12 ιστοριών, και περιέχει μόλις 8.
Κλασική τακτική των ελληνικών εκδόσεων να κουτσουρεύουν κλασικά που πολλές φορές τα προμοτάρουν ως παιδικά *κούχ*Ντίκενς*κουχ*.
Επίσης είχε κάποιες περίεργες επιλογές μετάφρασης τοπωνυμιών.
Την γέφυρα Γουότερλου (Waterloo Bridge) σε μια ιστορία την είχε ως Γέφυρα του Βατερλώ (μον-ντιε), σε επόμενη Ουοτερλώ(!;) Μπριτζ. Αποφάσισε μαρή!
Ή πάλι η μεγάλης ελευθερίας αλλαγή τίτλων όπως «Ο Μυστηριώδης Ζητιάνος» που στα αγγλικά είναι «The Man With The Twisted Lip». Ό,τι να ‘ναι.
Τέλος πάντων, αυτό δε με απώθησε ευτυχώς από το να αναζητήσω κι άλλο Χολμς, και Ντόυλ γενικότερα (Καθηγητής Τσάλεντζερ).
Ακολούθως συνέχισα με Κράιτον. Ένα συγγραφέα που από τον Νοέμβριο του 2018 (δέκα χρόνια από τον θάνατό του) ξεκίνησα να διαβάζω τα βιβλία του ένα – ένα και με χρονιά έκδοσης.
Είχα διαβάσει καμιά εικοσαριά από τα βιβλία του προηγουμένως.
Αγαπημένος συγγραφέας πρέπει να τονίσω (δημιουργός του Jurassic Park, του Westworld και του ER).
Μου έμενε μια ντουζίνα ακόμη βιβλία του να διαβάσω, κυρίως τα πρώτα του έργα και τα νόνφιξιον του.
Έτσι το 2020 με βρήκε να ξαναδιαβάζω τα «The Terminal Man», «The Great Train Robbery», (Ιανουάριος) και «Eaters Of The Dead»(Φεβρουάριος), και να διαβάζω για πρώτη φορά το νόνφίξιον με εμπειρίες του ως εκπαιδευόμενος γιατρός «Five Patients» (Ιανουάριος). Για Απρίλιο θα έχω το «Congo».
Ανάμεσα στα του Κράιτον είχα κι άλλα αναγνώσματα.
Ξαναδιάβασα την «Σκακιστική Νουβέλα», παρόλο που ήταν η πρώτη φορά σε φυσική μορφή. Την διάβασα πρώτη φορά σε ebook, αλλά ήθελα να την έχω και στο ράφι μου μιας και μ’ άρεσε πολύ η γραφή κι η ιστορία.
Επίσης έκανα και τρεις συναναγνώσεις. «Like Water for Chocolate» (Ιανουάριο) «A Tale of Two Cities» (Φεβρουάριο) «Shutter Island» (Μάρτιο).
Μέσα στον Φεβρουάριο διάβασα επίσης και δύο κλασικά της νεοελληνικής λογοτεχνίας «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη και «Παραμύθι Χωρίς Όνομα» της Δέλτα.
Και για να μη σας κουράσω περισσότερο θα σας αναφέρω απλά τα υπόλοιπα έξι βιβλία που διάβασα μέχρι σήμερα:
«A Portrait Of The Artist As A Young Man», «Answered Prayers», (Φεβρουάριος)
«Τhe Restaurant of Love Regained», «Carol», «Pillars of Salt», «The Garden of Evening Mists» (Μάρτιος), και τέλος το πρώτο που ξεκίνησα και τέλειωσα τώρα τον Απρίλιο «Origin» του Νταν Μπράουν.
Επίσης ως παράλληλο part-time ανάγνωσμα ξεκίνησα ανήμερα των Φώτων να διαβάζω μια ανθολογία δοκιμίων στα Αγγλικά, από τον Φράνσις Μπέικον (1620’s), μέχρι και την Τζόαν Ντίντιον (1970’s). Η συλλογή ονομάζεται «The Oxford Book of Essays»
Ένα την ημέρα, σα χαπάκι για την πίεση. Σκοπεύω να το τελειώσω ανήμερα του Πάσχα.
Ενημέρωση τελευταίας στιγμής:
Ε: Ακούω το «Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο» της Άλκης Ζέη. Είμαι στο κεφάλαιο πέντε. Προλαβαίνεις.
Κ: Βρε λες;
Ε: Λέω! Λέω!
Και έτσι ξεκίνησα χωρίς να το θέλω το πρώτο μου (χωρίς το βιβλίο μπροστά μου) audiobook, που τυχαίνει να είναι και η πρώτη συνακρόαση.
Έτσι Καζαντζάκης, Όμηρος, και Κράιτον μετατίθενται για μετά το σαββατοκύριακο. Καλά να (το) περάσετε. Τα λέμε ξανά από Δευτέρας.
ΒιβλιοΑλχημείες 