Άτιτλο

Ποιος να το έλεγε ότι μετά από ενάμιση χρόνο θα ξεκινούσα δειλά-δειλά να λειτουργώ το μπλογκ μου, γνωστό κι ελληνιστί ως ιστολόγιο ή πιο συγκεκριμένα το ιστοημερολόγιό μου.

Και μιας και αναφέρω τη λέξη ημερολόγιο θα συνεχίσω ως εξής, α λα Κάπταιν Κερκ:

Captain’s Log, Quarantine-day 19. Google Maps reveal no indication of habitable bookstores nearby.
Mr. Spock immediately ordered general alert.

Από την άλλη κάποιος θα διερωτάται που χάθηκα όλο αυτό τον καιρό. Εγκλωβισμένος στην Γιουχάν; Χαμένος σε ένα διαστρικό ταξίδι; Αιχμάλωτος κανιβάλων στην Παπούα Νέα Γουινέα; Στον στάβλο της Παναγιώτας του Ζαφειρούδη με τη Ζουμπουλία Πού;

Βασικά εδώ είμαι παιδιά, στο δωμάτιό μου κάνοντας σόσιαλ ντίστανσινγκ, κάτι που κάνω με μεγάλη επιτυχία εδώ και 25 τόσα χρόνια.

Από τότε δηλαδή που πήγα πρώτη φορά δημοτικό σχολείο, μέρα που θυμάμαι την κεντρική αυλή τίγκα σε μαντράχαλους να τρέχουν δεξιά κι αριστερά λες και είχαν καταπιεί μισό σακουλάκι μεταμφεταμίνες. Λέω μαντράχαλους διότι έτσι τους έβλεπα τότε. Στο ίδιο ύψος με μένα ή και ψηλότεροι. Την ίδια ηλικία με μένα και να τρέχουν με αυξημένη ενέργεια ωσότου να χτυπήσει το κουδούνι.

Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ’ αλλάζω με τίποτα έλεγε η Βίσση. Εγώ τα αλλάζω και με τον στρατό και με μη σας πω και 6 μήνες φυλακή. Γιατί τι είναι το σχολείο (όπως το θυμάμαι εγώ τουλάχιστον); Δεν επιτρέπεται να βγεις πριν τη καθορισμένη ώρα έξω από τα όριά του. Έχεις τρία διαλείμματα τη μέρα και μετά πίσω στο κελί…εεε στην τάξη σου. Έχεις επιτηρητές που ελέγχουν κάθε σου κίνηση, ψηλά κάγκελα για μείωση δραπέτευσης / σκασιαρχείου, μπούλινγκ κλπ. Θα πει κάποιος και ο στρατός σαν φυλακή δεν είναι;
Είναι αλλά εκεί κάνεις και φιλίες που κρατάνε περισσότερο, σε αντίθεση με το σχολείο. Πάντα για μένα μιλάμε.

Αλλά ξεφεύγω από το θέμα μας. Που είναι ποιο; Το ότι αποφάσισα να εμφανιστώ στο μπλογκ μου μετά από ενάμιση χρόνο εν μέσω καραντίνας. Αφορμή βοήθα ένα πράμα. Αποφάσισα λοιπόν να κάνω ένα catch-up, να καλύψω δηλαδή όσα ριβιούς / κριτικές δεν έκανα τόσους και τόσους μήνες. Ένα κάθε μέρα; Ένα κάθε δεύτερη μέρα; Ένα τη βδομάδα; Θα δείξει.

Πολλοί θα ρωτάνε πού χάθηκα όλο αυτό τον καιρό. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

*δραματική μουσική*

Ήτανε ένα μουντό απόγευμα Δεκεμβρίου, εγώ με το ζόρι να φτιάχνω άλλο ένα ποστ για το ίνσταγκραμ, να αφιερώνω μια ώρα από το χρόνο μου για στήσιμο, φωτογράφιση, φιλτράρισμα, λεζάντα, και το αποτέλεσμα είναι μερικά λάικς και άσχετα σχόλια τύπου. Ωραία φώτο. Τι βιβλίο είναι; (Άσχετα αν το γράφω στη λεζάντα, τίτλο συγγραφέα, και θέμα), ήθελα πολλές φορές να απαντήσω σε τέτοιου είδους χαζές απορίες με ένα άμαυροσσυλλοΰρεφκε, κυπριακό του άναχαθείς.

Έτσι στις 16 Δεκεμβρίου 2018 αφού πόσταρα περί Χάρι Πότερ, αποφάσισα να κάνω ένα διάλειμμα λίγων ημερών (17/Δεκ-06/Γεν), το οποίο έγινε λίγων εβδομάδων και έπειτα λίγων μηνών, και φτάνουμε στο τώρα, να πλησιάζω στο διάλειμμα λίγων χρόνων. Η αλήθεια είναι ότι την περίοδο, τέλη Δεκεμβρίου 2018 με τέλη Φεβρουαρίου 2019 ήμουν στις πολύ μαύρες μου, τριτοξάδερφες της κατάθλιψης αλλά συγγενείς παρ’ όλα αυτά, και απαίσιες.
Μάρτιο παρατήρησα σημαντική βελτίωση, έκλεισα και εισιτήρια για Αγγλία, όπου και πήγα τον Απρίλιο. Μάιο φιλοξένησα μια πολύ καλή μου φίλη εκ Θεσαλλονίκης, ινσταγκραμικιά κι αυτή, ξεκουμπίστηκε για τα καλά κι ο χειμώνας και ερχόμαστε Οκτώβριο του 2019 να κάνω μετά από δέκα χρόνια μαθήματα οδήγησης. Να παίρνω το δίπλωμα με την πρώτη, τέλη Ιανουαρίου 2020, και να νιώθω ότι το 2020 θα είναι μια πετυχημένη χρονιά. Εδώ γελάμε (ειρωνικά) διότι αρχές Μαρτίου ήρθε και ο κορωνοϊός στην Κύπρο και δεν μπορώ για την ώρα τουλάχιστον να συνεχίσω την εύρεση εργασίας και την εξάσκηση στο οδήγημα.

Θα επιστρέψω στο Ίνσταγκραμ; Ίσως Μπορεί, Δε ξέρω. Προς το παρόν επιστρέφω στο μπλογκ μου όπως και στο Goodreads με κριτικές. Τώρα, για το πότε θα υπάρξει ινσταγκραμική επιστροφή, μόνο ο Θεός ξέρει. +ΕΥΛΟΓΗCΟΝ+

Ξέρω-ξέρω πολλοί πήγαν σε μάγισσες σε χαρτορίχτρες να δουν που χάνομαι όλες τις νύχτες, και τις μέρες φυσικά. Και μηνύματα έστειλα και σχόλια έκαναν. Τα αγνόησα. Όχι γιατί δεν ήθελα, αλλά ήθελα αποτοξίνωση. Και επίσης ένα διάλειμμα, άντε και μια πρέζα βαρεμάρας. Αλλά τώρα εδώ θα μείνω της καληνύχτας τα σχόλιά σας να απαντάω.

Παιδιά, έχω ξεφύγει με τα εμβόλιμα τραγούδια αλλά έτσι μου βγαίνει. Οπότε ο Απρίλης θα είναι ο μήνας που λέω στον εαυτό μου: Κυριάκο, δεύρο έξω [επίκαιρο. (Τυχαίο; Δε νομίζω) ].
Δεύρο έξω λοιπόν, από την απομόνωσή σου. Φυσικά όταν λέω έξω το εννοώ ιντερνετικά κι όχι κανονικά, μην κολλήσω κανένα ιό. Διότι την υγεία μου την έχω κορώνα στο κεφάλι μου (pun intended).

Λοιπόν αυτά είχα να πω για την ώρα, σόρι αν σας ζάλισα, αλλά αυτό γίνεται όταν έχεις καιρό να τα πεις με κάποιον, και σόρι αν δεν έχουν και πολλή συνοχή τα όσα λέω, και μοιάζουν απλά με διάρροια σκέψεων στο χαρτί. Όπως και να έχει ραντεβού αύριο μεθαύριο ποιος ξέρει, με την πρώτη χρωστούμενη κριτική
«Ο Κόσμος του Πάγου και της Φωτιάς.»